Παραδείγματα πεποιθήσεων
Μετά τα 30 δύσκολα κάνεις παιδί
Μισθωτή εργασία: μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει πρέπει να μπαίνει σταθερό εισόδημα
Ο ρόλος της καλής μάνας είναι να μεγαλώνει τα παιδιά της
Η γυναίκα πρέπει να δουλεύει αν θέλει να είναι ανεξάρτητη
Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια
Μπουζουξής θα γίνεις?
Το δεξί χέρι είναι το καλό
Οι καιροί είναι δύσκολοι για να αφήσεις τη δουλειά σου
Όλα τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν εκφράσεις που έχουμε ακούσει στη ζωή μας, από φίλους και συγγενείς, ή που έχουμε οι ίδιοι πει. Αυτές οι εκφράσεις και άλλες πολλές διαμορφώνουν και χτίζουν τις πεποιθήσεις ενός συνόλου, μεταδιδόμενες από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά. Η διαμόρφωσή τους εξαρτάται από τον τόπο-χώρα και το χρόνο που δημιουργούνται, ανάλογα της ιστορικής κατάστασης της χώρας ή του τόπου στον οποίο καλλιεργούνται. Ατομικά, οι πεποιθήσεις δημιουργούνται μέσα από τις εμπειρίες μας και την επιβεβαίωση, με θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα, των δικών μας λειτουργιών και επιλογών.
Οι πεποιθήσεις δεν είναι εξ’ ορισμού κάτι κακό.
Αλίμονο! Είναι αυτές που διαμορφώνουν την ιδιοσυγκρασία μας, τις ρίζες μας, αυτές που κρατούν τη συνοχή μιας κοινωνίας και μάλιστα πολλές φορές δρουν προστατευτικά. Μία πεποίθηση λειτουργεί ανασταλτικά όταν οι «γενικά αποδεκτές» συμπεριφορές που ορίζει μια κοινωνία γίνονται πρότυπα που όλοι καλούνται να ακολουθήσουν για να θεωρούνται φυσιολογικοί, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητές τους. Αν ένα άτομο δηλαδή διαφέρει τότε πρέπει να πιέσει τον εαυτό του να συμπεριφερθεί, να κάνει επιλογές και να λειτουργήσει γενικότερα βάσει των κοινωνικών προτύπων. Αν δεν τα καταφέρει να αφομοιώσει την πεποίθηση, γιατί αυτή πάει κόντρα στην πραγματική του παρόρμηση, τότε δημιουργείται μια εσωτερική διαμάχη μέσα του. Όταν αυτή η διαμάχη είναι χρόνια, χωρίς να επιτευχθεί η αποδοχή της μίας ή της άλλης κατάστασης, τότε οδηγείται στην ασθένεια.
Τι κάνω όταν συναντώ μια περιοριστική πεποίθηση;
Έτσι, όταν διαπιστώσουμε ότι κάτι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε ή να εκφραστούμε ή να κάνουμε μια επιλογή, ξεκινάμε κάνοντας τις εξής ερωτήσεις στον εαυτό μας:
Ποιος τομέας της ζωής μου επηρεάζεται;
Ποιος είναι ο ρόλος-οι που παίζω στη συγκεκριμένη κατάσταση; (Γονιός, σύντροφος, γιος/κόρη, επαγγελματίας, εργαζόμενος, προϊστάμενος, φίλος/η, κλπ, κλπ) ;
Ποια είναι η κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά για το ρόλο αυτό;
Ποια είναι τα «πρέπει»;
Ποιες πεποιθήσεις με έχουν οδηγήσει σε αυτά τα «πρέπει»;
Ποια πεποίθηση, από τις παραπάνω, μου δημιουργεί «επαναστατικά» συναισθήματα;
Πολλές φορές δεν είναι τόσο ξεκάθαρο ποια πεποίθηση είναι αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι συνθήκες της ζωής αλλάζουν και εμείς οι άνθρωποι εξελισσόμαστε μέσα από τις εμπειρίες μας. Οπότε μπορεί μια πεποίθηση να με εξυπηρετούσε παλιότερα, να τη θεωρούμε δεδομένη, αλλά πλέον να έρχεται σε σύγκρουση με τις τωρινές συνθήκες της ζωής μας και γι’ αυτό να μας μπλοκάρει. Αν οι παραπάνω ερωτήσεις δεν μπορέσουν να απαντηθούν ξεκάθαρα, μπορούμε να προκαλέσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αμφισβητώντας ακόμα και τους ποιο δεδομένους ρόλους της ζωής μας.
Ας δούμε ένα παράδειγμα στην περίπτωση που κάποιος έχει θέματα με το σύντροφό του. Το μυστικό εδώ είναι ότι οι ερωτήσεις δεν αφορούν κάτι που είναι έξω από μας, αλλά αφορούν εμάς.
Τι σημαίνει σύντροφος για μένα;
Πώς θεωρώ ότι είναι ο/η ιδανικός σύντροφος; (Η ερώτηση δεν αναφέρεται στο άλλο άτομο, αλλά στο δικό μου ρόλο ως σύντροφο)
Μήπως αυτό που θεωρώ ιδανικό σύντροφο είναι κάτι υπερβολικό ή ακατόρθωτο;
Μήπως ζορίζω πολύ τον εαυτό μου για να πετύχω το ιδανικό;
Μήπως όλο αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά σε μια ιδεατή κατάσταση;
Τελικά αυτό που θεωρώ ιδανικό είναι αυτό που πραγματικά είμαι;
…κι αν όχι.. τι είμαι;
Ξέρω;
...και αν δεν ξέρω, γιατί αναλώνομαι στον να πετύχω μια εικόνα που ορίζουν άλλοι για το τέλειο και δεν ψάχνω να βρω την τελειότητα μέσα μου;
Γιατί δεν ανακαλύπτω ποιος-α πραγματικά είμαι, ώστε μετά να θέσω ρεαλιστικούς στόχους για το ποιος-α θέλω να γίνω;
Είμαστε ΤΕΛΕΙΕΣ ιδιοσυγκρασίες, όλοι μας! Ακόμα και μέσα στα ελαττώματά μας υπάρχει μια τελειότητα, αυτή που μας δόθηκε από το Θεό.
ΔΕΝ αλλάζουμε τον εαυτό μας... τον εξελίσσουμε τον εμπλουτίζουμε… παίρνουμε μια λειτουργία που θεωρούμε ελάττωμα και τη χρησιμοποιούμε εκεί που πραγματικά χρειάζεται.
Τα ελαττώματα είναι λειτουργίες μας που ΥΠΕΡχρησιμοποιούνται,
ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις… και τότε παίρνουν αρνητική μορφή… κάποιες φορές απλά προσκολλόμαστε σε αυτές, ενώ δε χρειάζεται η χρήση τους πια… μερικές φορές απλά φοβόμαστε να πειραματιστούμε… έχουμε χάσει την παιδική αναζήτηση, τον ενδιαφέρον για την ανακάλυψη του κόσμου.
Όποιος και αν είναι ο λόγος που κρατάμε μια λειτουργία ποτέ δεν είναι αργά να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα. Εξ’ άλλου...
πώς είναι δυνατόν, πηγαίνοντας απ’ τον ίδιο δρόμο να περιμένουμε να φτάσουμε σε άλλο προορισμό;
Αν χρειάζεσαι βοήθεια στο να βρεις ή να αφαιρέσεις κάποια περιοριστική πεποίθηση μη διστάσεις να κάνει μια Ατομική θεραπεία μαζί μου. Δες περισσότερα εδώ: